CARBONARA to słynna potrawa kuchni włoskiej z regionu Lacjum. Przygotowuje się ją w kilkanaście minut. Do makaronu dodajemy jajka, boczek oraz ser pecorino. Palce lizać!

Oto kilka słów o historii tego dania. Prawdopodobnie Carbonara pochodzi z XIX wieku, kiedy w kopalniach węgla kamiennego, górnicy pozostawali kilka dni pod ziemią, w związku z czym niemożliwym było przechowywanie świeżej żywności, z wyjątkiem produktów takich jak: makaron, jajka, ser pecorino i bekon.

Górnicy przygotowywali makaron i aby zapobiec rozprzestrzenianiu się bakterii gotowali go w wodzie z dnia poprzedniego z dodatkiem szałwii, dzięki temu pasta była lepka i uzyskiwała kremową konsystencję. Zapach dodanej szałwii niwelował nieprzyjemną woń jajek.

Inne źródła mówią, że w Neapolu, i w Rzymie, w okresie lądowania Amerykanów, kiedy panował dotkliwy brak żywności, pewien kucharz wpadł na pomysł, aby wykorzystać amerykańskie racje żywnościowe, czyli „bekon i jajka w proszku”. Według innej legendy pewien były rzymski kominiarz, który zajął się gastronomią, wymyślił danie i na cześć swojej profesji nazwał je „carbonara”.

Składnikiem Carbonary jest bekon lub pancetta, suszony boczek, dawniej był bardzo pieprzny, co umożliwiało długie przechowywanie. W rejonie Apeninu Abruzyjskiego produkowana była „Carbonada”, wędlina gotowana na rozżarzonych węglach.

Zdaniem szefa kuchni, Luca Alfieri przepis na carbonarę narodził się po wojnie z amerykańskich składników w Rzymie, w okolicach via della Scrofa, przy vicolo della Campana, w małej trattorii. Jego mama wierna tradycji, nie chciała przygotowywać carbonary ze względu na zagraniczne składniki, tj.: bekon i jajka liofilizowane, robiła to wyłącznie, żeby przetrwać.

Z czasem ta uboga w składniki potrawa stała się sławna i została udoskonalona, zawsze pozostaje spaghetti z dodatkiem boczku, żółtek, sera pecorino romano lub parmezanu, z dodatkiem pieprzu, soli i gotowe… Buon appetito!